Simone van de Wijdeven (beëdigd tolk Frans, docent aan de Radboud Universiteit en tekstschrijver), deed een oproep op internet omdat ze een serie artikelen wilde schrijven met een positieve kijk op de coronacrisis. Een van de mensen die reageerden was Isabelle Van de Calseyde, gerechtstolk Frans en voormalig docent aan de Universiteit Leiden. In een interview met Simone vertelt ze over de impact van de crisis op haar leven en werk, en hoe ze er ondanks alles een positieve draai aan weet te geven.
Isabelle, vertel eens iets over jouw achtergrond?
“Ik ben geboren in België, maar hoewel mijn naam misschien Frans klinkt, heb ik Nederlandse ouders. Ze hebben vijftien jaar in Brugge gewoond en daar zijn mijn twee broers, mijn zusje en ik geboren. Toen ik acht was, verhuisden we naar Nederland. Ik ben ook later getrouwd met een lieve man uit Brugge, die tweetalig was. Helaas is hij drie jaar geleden overleden. We hebben twee zonen en drie kleinkinderen. Ik heb een heel fijne band met mijn kinderen, net als met mijn familie en schoonfamilie. Regelmatig gaan we een weekend wandelen in de Ardennen, waar ik echt geniet van de gezelligheid.”
Welke invloed heeft het coronavirus op jouw leven?
“Ik werk als gerechtstolk voor het openbaar ministerie, de politie, de IND. Daarnaast geef ik Nederlandse les aan vluchtelingen. Alle opdrachten vielen van de ene dag op de andere weg. Ook de logeerpartijen van de kleinkinderen vervielen. Tijdens de lockdown werd het opeens heel stil en ik moest me echt aanpassen. Normaal gesproken ben ik heel actief en sociaal bezig, maar nu moest ik me dwingen om niemand meer te zien. Ik vind overigens dat premier Rutte het fantastisch heeft gedaan tijdens deze crisis. Ieder is aangesproken op zijn eigen verantwoordelijkheid en tijdens zijn toespraken laat hij ook deskundigen aan het woord. In Frankrijk zag je president Macron op televisie met op de achtergrond Franse vlaggen. Hij zat alleen en sprak over “le confinement” (de totale lockdown) en zei wel tien keer: “La France est en guerre” (Frankrijk is in oorlog)! Het was duidelijk. Ik moest snel actie ondernemen, want ik stond op het punt om enkele weken naar vrienden in Frankrijk te gaan om te overleggen over een onderwijsproject in Senegal. Die reis heb ik geannuleerd. Opeens ben je dan teruggeworpen op jezelf. Ik moest mezelf streng toespreken om me niet te laten sturen door een gevoel van onzekerheid, want angst is een slechte raadgever.”
Heb je dat gevoel van onzekerheid onder controle gekregen?
“Ik heb eerst alles maar eens op me laten afkomen en me afgevraagd: wat ga ik doen? Ik zag hoe mijn kinderen worstelden met de situatie: thuis werken en de kinderen onderwijzen. Je wilt als moeder helpen, maar dat mag niet en je voelt je machteloos. Aan de andere kant maakten mijn kinderen zich weer zorgen om mij. Dat versterkt wel het saamhorigheidsgevoel.”
Hoe is je werk veranderd door de crisis?
“Ik heb in het verleden gewerkt als docent taalverwerving economisch en juridisch Frans op de universiteit van Leiden. Ik heb mijn oud-collega’s voorgesteld om mondelinge taalvaardigheidslessen te geven. Hun studenten konden geen fysieke colleges volgen op de universiteit. Nu geef ik ze individueel les via Skype, als voorbereiding op hun mondeling examen. Ze moeten een presentatie houden over een actueel thema in het Frans. Ik geniet ervan om ze daarbij te helpen.
Verder ben als vrijwilliger actief voor Vluchtelingenwerk. Ik voel het als mijn sociale plicht om nieuwkomers te ondersteunen bij hun integratie in de Nederlandse maatschappij. Zo heb ik jarenlang een gezin ondersteund, dat inmiddels 25 jaar in Nederland is en het geweldig doet. Ik ben ook taalmaatje geweest en werk momenteel als klasse-assistent. Ik help bij de lessen Oriëntatie Nederlandse Arbeidsmarkt. Ik heb met collega’s het werk van de studenten opgestuurd naar DUO, zodat hun studie toch voortgang vond. Het leven van vluchtelingen kent veel onzekerheid met betrekking tot hun verblijfsstatus. Daar kwam de intelligente lockdown nog eens bij, met veel onduidelijkheid over de maatregelen. Leg hun maar eens uit wat een anderhalvemetersamenleving betekent. We hebben de studenten vanaf het begin van de crisis iedere week gebeld om te vragen hoe het ging. Omdat ze Nederlands leren, communiceren we met ze in onze taal. Je merkt aan hun enthousiaste en positieve reacties dat die aandacht erg op prijs wordt gesteld. Daar doe ik het voor.”
Wat denk je dat deze crisis brengt voor de toekomst?
“De coronacrisis heeft mij een spiegel voorgehouden. Kijk eens naar die prachtige blauwe hemel! we hebben twee maanden fantastisch weer gehad, geen strepen in de lucht van vliegtuigen, de Himalaya stond te pronken hoog in de hemel. Dit heeft me aan het denken gezet. Ik ben ervan overtuigd dat wij duurzamer met onze aarde om moeten gaan. Neem de fiets in plaats van de auto, laat het vliegtuig staan, kies losse producten in de winkel in plaats van in plastic verpakt. Natuurlijk hoop ik dat er snel een vaccin is tegen het coronavirus, maar laten we ondertussen ook met z’n allen nadenken hoe we de dingen anders kunnen doen. Hoe kun je bijvoorbeeld bepaalde instituten zoals de WHO beter laten aansluiten op de vragen van nu? Verder ben ik benieuwd hoe het verder zal gaan. Rutte en Macron: twee leiders, twee visies. De geschiedenis zal ons leren welke aanpak de beste is geweest. Maar een ding is zeker: pluk zelf altijd de dag! En schrijf elke dag drie positieve dingen op. Leven, dat doe je zelf.”
© Simone van de Wijdeven, mei 2020
Meer informatie: www.simonevandewijdeven.nl